| Labastide d’Armagnac |
|
|
| Fabian Cancellara |
|
|
| Rob Woestenborghs |
|
|
| Kristof Goddaert |
  |
| Alberto Contador |
|
|
| Anke Cornelissen |
|
Er staat in Klein Sinaai een kapelleke, een wielerkapelleke. Het is het kapelleke van een wielergekke diaken. Hij houdt er fietswijdingen. In het kapelleke hangen de getekende wielertruitjes van de grote sterren : Tom Boonen, Philipppe Gilbert. Sedert vorige week hangt er ook een wielertruitje getekend door Anke. Een wielertruitje van Anke, hoor ik u vragen. Kent u het verhaal dan niet, … echt niet. Zal ik het u vertellen ? U heeft toch een minuutje, hoop ik. Enkele jaren geleden stapte Anke met een lumineus idee (dat dacht ze althans) op haar papa af. Kom-op-tegen-kanker had een wielerevenement op poten gezet om fondsen voor kankeronderzoek te verzamelen en … “papa gij fietst toch graag, dus dacht ik …” “Een wielerevenement”, zei Herman op zijn gebruikelijk toontje. “Wel ja”, zei Anke, “een ploeg verzamelt 5000 EUR aan sponsorgeld en rijdt dan in totaal 1000 km gespreid over 4 dagen. Elke dag is er een ochtendetappe en een namiddagetappe van ieder 125 km.” “5000 EUR, zijde gij zot, wete gij hoeveel geld dat is, dat lukt toch nooit” . U hoort het Herman al zeggen. Herman, goed geprobeerd. Maar ik heb ook dochters. Het Toetiewoetie wielerproject ging dus van start. We zijn nu enkele honderden kilo’s snoep, enkele honderden liters soep, honderden deelnemers aan etentjes en een tocht naar Compostella later. Het eerste jaar waren we met twee ploegen (en 10.000 EUR sponsorgeld). Het tweede jaar met drie ploegen en 15.000 EUR voor het goede doel. En dit jaar zullen we met 4 ploegen en meer dan 30 renners zijn. We ronden dan ook de kaap van 20.000 EUR aan sponsorgeld. Sorry, Herman, je had ongelijk. Anke’s project is gelukt, meer dan gelukt. Wat is er dan zo speciaal aan dat fietsen. Fietsen is toch fietsen, zal u zeggen. Wel neen. Fietsen is niet fietsen. Er is fietsen en er is … 1 maal per jaar meerijden met de Toetiewoetieploeg van Anke. Ik zie het. U bent nog niet overtuigd. Hoe zal ik dat uitleggen ? Wacht, waarom lees ik niet even wat stukjes uit wat ik aan Anke schreef na mijn tocht van vorig jaar. De benen wat stram, de adrenaline deed nog volop zijn werk. Enkele fragmentjes. Hopelijk begrijpt u het dan. Hier komen ze. Ik lees voor. “De start is, zoals vorig jaar, een leuk moment. Even door de straten van Mechelen laveren en dan zijn we echt vertrokken richting Waregem. Het parcours is mooier dan vorig jaar toen we via Waregem naar Roeselaere trokken. Veel meer kleine paadjes en kronkelende wegen. Dankzij de bochten krijg je geregeld een mooi zicht op de wielerkaravaan. Wat een bende, voorafgegaan door een horde motards en de wedstrijdwagen. [… ik spring even 125 km verder in mijn verslag aan Anke] De aankomst te Waregem is bijzonder beklijvend. Honderden meters supporters. Straat na straat. Lawaai, toeters, bellen… We zijn wel (relatief) koele kikkers, maar dit doet wel wat. Beter dan vorig jaar. De aankomst van een klassieker. Zoveel supporters op post. [… ik spring even in mijn verslag naar de namiddagetappe] In tegenstelling tot de ochtend-etappe wordt het onmiddellijk zeer pittig. Als aperitief krijgen we meteen een fikse helling voorgeschoteld. Met 125 km in de benen en nog een dikke 120 km voor de boeg is het even oppassen. Nu de benen vooral niet opblazen door te gek naar boven te rijden. De deelnemers zoeven aan me voorbij. Zij die in Waregem pas gestart zijn, staan duidelijk scherp. Dat geweld is echter van korte duur. Het Toetiewoetie-team verzamelt halverwege de etappe voorin, op de derde of vierde rij. We rijden samen. Het gaat vlot. We naderen de magische 200 km grens. Niemand van ons heeft ooit meer gefietst. Sint-Maartens –Lennik is het sleutelpunt waarop we die grens overschrijden. We spreken af om hier ooit eens een pint te komen drinken. Aankomst op de Grote Markt van Mechelen. Fijn onthaal door de supporters. Wat een prachtige dag, wat een schitterende organisatie. [Ik besloot toen mijn verslag met volgend woordje voor onze sportdirecteur Anke] Anke, je hebt ons wat aangedaan. Het is begonnen met een simpel telefoontje van je papa vorig jaar. Toen een heerlijke rit naar Roeselaere (weliswaar tegen weer en wind). Voor we het goed en wel wisten waren we een deel van je Toetiewoetie-team. Dit is geen gebeurtenis van een dag geworden. We trainen doorheen het jaar en telkens hebben we het kort even over jou. Ons echte hoofddoel is de jaarlijkse KOTK-afspraak. Namens Stefan, Dirk, Luc en mezelf , een dikke dank u wel dat we ook dit jaar voor je Toetiewoetie-team hebben mogen rijden. Opnieuw een schitterende belevenis. Fietsen is hierdoor een deel van ons leven geworden en dat hebben we aan jou te danken.” Hebt u het nu begrepen ? Fietsen is dus niet fietsen. Er is fietsen en er is Toetiewoetie. Deel van een team, deel van Anke’s team. Maar wat nu ? Vrienden, wat nu ? Tijdens het laatste Toetiewoetie etentje had ik het met Anke nog over onze truitjes. Tijd voor iets nieuws, zei ze. Ze mogen wat meer opvallen. Zeker met 4 ploegen mogen we gezien worden. Dat nieuwe truitje is er. Anke was akkoord. Zelfde kleuren, maar meer opvallen. We zullen woord houden. [We hebben al een voorproefje gekregen. Een allereerste truitje. U zal het me niet kwalijk nemen, maar dat truitje is voor Anke, onze sportdirecteur.] Dat ik rond de pot draai, hoor ik u zeggen. U heeft gelijk. Wat nu, dus ? Dat is de vraag. Ik denk dat we het allemaal weten. Onze Toetiewoetierenners hebben intussen ook allemaal een mail gehad. Vrienden, we gaan door. Toetiewoetie gaat door. Niet enkel dit jaar, maar ook de volgende jaren. Elk jaar blijven we trainen. Elk jaar blijven we rijden. Elk jaar komt onze ploeg samen om Anke te herdenken. Dit blijft het evenement van Anke. In Klein Sinaai staat er een kapelleke. Een wielerkapelleke. Vol met wielertruitjes getekend door sterren. Het wielertruitje van onze ster hangt er ook. Ster tussen de sterren. |
| Veronique Byn |
|
Merkwaardig toeval verrijkt het wielermuseum in de kerk van Klein-Sinaai
Het zou toch mooi zijn, zuchtte Veronique, mocht de fiets van mijn vader een definitieve plaats in het wielermuseum in de kerk krijgen. De fiets staat nog in dezelfde staat op mijn zolder, maar in het wielermuseum zou hij toch meer tot zijn recht komen. Na enkele maanden nam Veronique nog eens contact op, maar nu met de verantwoordelijke van het wielermuseum. De deal werd vlug gesloten en op 1 maart 2019 werd de fiets officieel overhandigd aan het wielermuseum. Ondertussen was er ook contact gelegd met Georges Dieleman, jeugdvriend van Roger Vervaet en grootvader van Tiesj Benoot. Na enkele gesprekken was het snel in kannen en kruiken om ook een trui van Tiesj in het museum te krijgen. Maar wat bleek… Georges was getuige geweest van de val van Roger Bijn en had hem binnengedragen bij de familie Tollenaere op het Vaardeken in afwachting dat er een dokter zou komen. “ Ik moest zijn fietshaken nog losmaken”, vertelde Georges. Dit wijst erop dat Roger vrij onmiddellijk het bewustzijn was verloren. Veronique kwam de fiets van haar vader overhandigen, Georges kwam de trui van Tiesj overhandigen… Onze-Lieve-Vrouw van de fietsers had deze twee mensen verenigd ! |
| Tom Steels |
|
|
| Willy Inghels |
|
Willy als mens : de gezellige verteller / het hart van goud op de juiste plaats bij wie : - het kleinste bekertje de meeste waarde had |
| Erwin Vervecken |
|
Br. Jaak Meylaerts van de Broeders van Liefde was ons museum wel genegen. Hij bracht een bezoek samen met Br. Victor. Ondertussen wist hij mij te vertellen dat hij wel eens tot bij Erwin Vervecken wilde gaan. Dat was niet zover van zijn klooster in Brecht. Br. Jaak trok op prospectie en kwam terug met een fietspak van Erwin toen hij uitkwam voor de nationale selectie. Opnieuw bracht Onze-Lieve-Vrouw van de fietsers mensen dichter bij elkaar ! |
| Frans Van Humbeek |
|
Op een dag vond ik een wielertrui aan onze grot. Hij was achtergelaten door een toen nog nobele onbekende. Maar geen erg, goede geesten komen terug. Zo leerde ik Frans uit Wolvertem kennen. Hij werd een ambassadeur voor O.L.Vrouw van de Fietsers in Vlaams Brabant. Hij bezorgde onze vele wielertruien o.a. van Eddy Merckx, Fons De Wolf. Door zijn toedoen mochten wij de inhuldiging van het Merckx-monument in Meise bijwonen en konden we Eddy persoonlijk ontmoeten. Bedankt Frans. |
| Ronny De Bisschop |
|
Maar de truien van de verongelukte Kristof Goddaert, zoon van zijn zus Berlinde kreeg een bijzonder plaatsje in ons museum. Ronny, Berlinde, Bianca, Roland en Patrick bezorgden ons heel wat wielerherinneringen die nu ons museum sieren. Ieder jaar organiseert de familie nog een plechtigheid op de plaats waar Kristof om het leven kwam. Ronny en Kristof kregen ook een "danktegel" aan onze grot naast de kerk. Door hun toedoen mochten we ook Kamiel Van Linden ontmoeten, de man die als een "wieler-vader" Kristof begeleidde. |
| Francesco Moser |
|
|
| Robert Suy |
|
Een toevallige ontmoeting tijdens een koffietafel bracht me op het spoor van een echte kampioen. Na heel wat mooie herinneringen te hebben gedeeld, mocht ik Robert thuis ontvangen met 3 mooie en unieke truien. - Kampioen van België bij de Rijkswacht in Kasterlee in 1985 - Kampioen van beide Vlaanderen bij de Rijkswacht in Oudenaarde in 1986 - Clubkampioen bij de Rijkswacht district Sint-Niklaas in 1985 |
| Danny Van Haute |
|
Een geboren Vlaming die zijn verdiensten verwerft in de USA als verantwoordelijk voor het Pro Cycling Team Wildlife Generation. Via de nonkel van Kristof Goddaert kwam deze "Amerikaan" op bezoek in ons museum. Naast zijn eigen successen op de piste is hij nu ook verantwoordelijk voor de Amerikaanse pisteploeg. Danny was danig enthousiast dat hij ons meteen een shirt van zijn ploeg overhandigde. Later mochten we nog mooie truien ontvangen van renners uit zijn ploeg : Serge Tsvetkov, Castillo Sote, team Jersey 2021. |
| Wim De Witte |
|
|
| Jaan Sterck |
|
|
| Joppe Sterck |
|
|
| Tom Simpson |
|
|
| Marc Van Uytven |
|
Marc Van Uytven : gouden flandrien in 2009 |
| Backroads |
|
Sinds enkele jaren krijgen we bezoek uit Amerika. De firma Backroads organiseert fietsuitstappen voor mensen uit de USA. |
| Heidi Van Gaver |
|
Een sportieve schepen van sport in Stekene ! Haar truitje mocht niet ontbreken in het museum. Na enkele gesprekken wisten we de schepen te overtuigen. Een waardevol truitje mochten we op 3 maart in ontvangst nemen. Het staat symbool voor de vele duizenden kilometers die Heidi met de fiets rijdt. |
| Luc Joos |
|
Ik ben Luc Joos , ik heb vele jaren gekoerst en cyclocross gedaan. Ik was zelf geen super renner
maar toch behaalde ik geregeld een overwinning.
|
Een stadje gelegen in de Landes met 700 inwoners. In het centrum heb je La Place Royale met z'n middeleeuwse vorm. In 1992 legde E.H. Raf David de eerste contacten met de plaatselijke pastoor E.H. Massie. In 1994 volgde een vriendenbezoek en de plannen werden gemaakt om ook in Vlaanderen een verering van "Notre Dame des cyclistes" te starten. In 1996 werd de grot aan de kerk van Klein-Sinaai ingewijd. Het werd de start van een mooie vriendschap tussen Stekene en Labastide d'Armagnac. Ondertussen volgden verschillende wederzijdse bezoeken en in 2017 werd de vriendschap officieel gemaakt door de ondertekening van een "Accord de l'amitié". Breng gerust een bezoekje via deze link : https://www.labastide-armagnac.fr/Votre-village 
Met 10 wielertoeristen maakten we de tocht vanuit Klein-Sinaai naar Labastide d'Armagnac van 6 juli tot 14 juli 2012. We verbleven o.a in Suèvres, een kasteel aan de Loire. De eigenaar vond het aangenaam om alle gasten in dezelfde ruimte rond één grote tafel de maaltijd te laten nemen. Zo mochten we een echtpaar uit Brugge ontmoeten. Onze groep kreeg nogal wat belangstelling en al vlug kwam het doel van onze fietstocht ter sprake. Na de nodige uitleg te hebben gegeven zei de vrouw uit Brugge : " Tof project ! Ik zal mijn best doen." Wat dat kon betekenen, daar hadden we het raden naar. Eind februari 2013 wilden we onze jaarlijkse voorstelling van de nieuw verkregen truien uit 2012 voorbereiden. Vanuit Brugge was er nog geen nieuws. Alleen een geruststellend berichtje : " We zullen er zijn". Glunderend kwam het echtpaar de zaal binnengestapt om aan te sluiten bij onze barbecue en bijhorende voorstelling van de nieuwe truien. Een gesigneerd truitje van Fabian kwam tevoorschijn. Hoe geraak je daar aan ? De vrouw in kwestie had een nieuwe veranda nodig. De echtgenote van sportbestuurder Dirk Demol heeft een zaak in veranda's. Onze contactpersoon wilde wel een veranda kopen op voorwaarde dat er een truitje van Fabian bij was. Blijkbaar was de zaak snel geklonken en is ons museum een truitje van Fabian Cancellara rijker. Dankjewel Mevrouw uit Brugge!
We gingen mee naar een duathlon in Viersel als supporter voor onze zoon. Voor en na de wedstrijden zijn de atleten vlotjes bereikbaar want de status van "super-vedetten" kleeft niet aan deze atleten. Rob won deze wedstrijd met brio. We stonden net op de juiste plaats waar Rob na een serieuze inspanning tot stilstand kwam. Na een vlugge proficiat ging het gesprek al snel over ons wielermuseum. Rob leek geïnteresseerd en op de vraag of hij soms een truitje teveel had, zei hij spontaan : "Kom maar mee". We stapten naar een tentje waar hij zich kon verfrissen. Na een korte tijd kregen we zijn wedstrijdpak aangeboden. "En het zweet krijg je er gratis bij" zei hij glimlachend. Authentieker kon het niet meer zijn. Bedankt Rob voor zoveel openheid en spontaneïteit !
Tijdens de begrafenis en de aansluitende koffietafel van Raphaël De Bisschop, bracht de familie De Bisschop mij in contact met Remi De Moor. Na een tof gesprek en de nodige uitleg over het wielermuseum vroeg Remi mij om mijn adres na te laten. "Ik zal je eens iets opsturen" zei hij. En daar bleef het dan bij. Hem toch al bedankend voor de interesse vertrok in naar huis met grote verwachtingen en toch ook enige twijfel. Ach ja, mensen beloven zoveel ! Maar groot was mijn verbazing toen ik slechts enkele weken later een bruine omslag in de brievenbus vond met daarin de gele trui van Alberto Contador. Ja Remi, er zijn nog mensen die weten wat een woord is !
Op een zondag kwam Veronique Bijn langs in de kerk van Klein-Sinaai. Met Marcel De Zutter, die toen toezicht hield, begon ze een gesprek. Ach ja, haar vader Roger was hier niet ver vandaan gestorven tijdens een cyclocross wedstrijd voor B-renners in 1972. Het Vaardeken (Moerbeke) ligt inderdaad slechts een 3-tal kilometers van de kerk vandaan.
Op 8 december 1996, feestdag van onze parochie Onze Lieve Vrouw Onbevlekt ontvangen, werd de grot naast onze kerk ingewijd. Met een 7-tal vrijwilligers : Emiel Schobijn, Pros Janssens, Maurice De Witte, Ronny De Witte, Edmond Verschraege,Elie Verschraege, Luc Cerpentier was de grot gedemonteerd in de kloostertuin van de Zusters in Pamel en minutieus heropgebouwd naast onze kerk. 
Op 7 september 2019 namen we in onze kerk afscheid van Willy. Het was zijn wens om in zijn vertrouwde wielermuseum afscheid te kunnen nemen van familie en vrienden. Het wielermuseum zou er zonder Willy helemaal anders uit zien. Ontelbare fietsen , truien en andere souvenirs zijn schenkingen van Willy. Dankjewel Willy ! Jammer dat je nu al afscheid moest nemen : je had nog zoveel plannen met ons museum. Als eerbetoon voeg ik je levensbeschrijving toe : - geboren op Hollandse Koewacht, maar toch een belg / moeder overleden toen hij 10 j. was . Vader bleef achter met 5 kinderen. Gelukkig was er plaats bij nonkel Kamiel en tante Berta
Toen ik de begrafenisdienst van Raphaël De Bisschop mocht leiden, kwam ik in contact met de familie. Het werd een warme ontmoeting die zou leiden tot intense samenwerking. Ronny bezorgde me vele truien uit zijn eigen prof carrière.
Bij het vertrek van onze 7-daagse fietstocht naar Labastide d'Armagnac viel ons nog een verrassing in de schoot. Lieven Van Vlierberghe, zaakvoerder van Viva Vino overhandigde een trui van Francesco samen met enkele flessen lekkere wijn die we tijdens onze tocht lieten smaken. Ik bezorg je meteen de website van de firma : 
Na in 2017 op 47 jarige leeftijd te zijn gestopt met roken, zocht ik een sport die leuk was, vroeger veel gelopen , maar daar had ik geen zin meer in...met de koersfiets had ik nog nooit gereden. Maar ik had een aantal vrienden die het deden, en me overhaalde om in het weekend mee te gaan fietsen met de bende.
De eerste keren zag ik sterren, dus besliste ik op eigen tempo veel alleen te trainen.
Ik voelde dat ik door veel alleen te trainen in de week, en in het weekend bij de club "blijf jong" dat ik klaar was voor een nieuwe uitdaging.....wedstrijden!
Mijn eerste wedstrijd was in Temse-Velle....en tot mijn verbazing reed ik daar mee aan de kop van het peleton....dus meer wedstrijden.
TTC-ronde....elke week 1 of 2 wedstrijden in het waasland....amateurs die tegen een gemiddelde van 43 per uur de wedstrijden uitreden!
Na een paar keer top 5 gereden te hebben, wist ik dat winnen erin zat en begon me te focussen op de laatste wedstrijd ...het kampioenschap.
De voorlaatste wedstrijd voor het kampioenschap was in Moerbeke en was ik 2de..... de conditie was zeer goed.....nu moest alles nog meezitten....en ik won.
Nooit te laat voor te beginnen met koersen.....leeftijd is gewoon ...een getal
Een mooie herinnering aan de wedstrijd in Klein-Sinaai waar Jaan 4de eindigde
Zijn mooiste herinnering is de derde podiumplaats op het provinciaal kampioenschap in Laarne 2018.
Via Inge Puimège mocht ik deze trui in ontvangst nemen. Ze reed met enkele koersvriendinnen en de dochter
Joanne van Tom Simpson de Mont Ventoux op in deze trui.